ആര്‍ക്കും വേണ്ടാത്തവരുടെ അമ്മ

കല്‍ക്കത്തയെന്നൊരു ഖ്യാതിയിലുള്ളോരു  

നഗരത്തില്‍ പണ്ടൊരു അമ്മ വന്നു

ആര്‍ഭാടജീവിതമാണവിടെങ്കിലും
അല്ലലിന്നലയാഴി കാണാമവിടെ

ഇരവിലും പകലിലും തെരുവിലായലയുന്ന

പതിതരില്‍ പതിതര്‍ ചെന്നെത്തുന്നിടം

അഗതിയെത്തേടിയലഞ്ഞയാ അമ്മയോ
കേട്ടതോ രോദനം ചേരികളില്‍

ആഴത്തിലുള്ളോരു മുറിവായ തേങ്ങലോ

ഹൃദയത്തിലമ്പായി തറച്ചുനിന്നു

സ്വാര്‍ത്ഥ മോഹങ്ങളെ താരാട്ടിനില്‍ക്കുന്ന
പാപികള്‍ വിഹരിക്കും നഗരിയിങ്കല്‍

ചാപല്യമാനസ സങ്കല്പ ലോകത്തില്‍

ശാപമായ്ത്തീര്‍ന്നൊരു മൂഡസ്വര്‍ഗം

നൈമിഷമാകുന്നോരൈഹിക നിര്‍വൃതി
എത്രയോ ജന്മത്തിന്‍ മുകുളമായി

ആരുമില്ലാത്തോരാ ജന്മ ദുഖത്തിന്റെ

ഭാരമിറക്കി അത്താണിയായി

ആര്‍ക്കും വേണ്ടാത്തൊരാകുഞ്ഞുമക്കളെ 

പ്രതീക്ഷയില്‍ പ്രാണന്റെ ശക്തിനല്കി 

അശരണരായൊരു കോടിജന്മങ്ങള്‍ക്ക്
ആശ്വാസമായൊരു  പുണ്ണ്യജന്മം

ഒരുജന്മം പോലും പഴായിപ്പോകരു-
തെന്നു ഹൃദയത്തിലാശിച്ചവള്‍

അഗതികള്‍ക്കാശ്വാസമായി പിറന്നോരാ 

അമ്മയ്ക്ക് നാമിന്നെന്തു നല്‍കി 

ആലംബഹീനര്‍ക്ക് അത്താണിയായി നാം

അമ്മയോടുള്ള കടം നികത്താം  

  

യേശുവിന്റെ കുഞ്ഞുപുഷ്പം

പാശ്ചാത്യനാടായ ലിസ്യുവിലൊരു നാളില്‍
തെരേസയെന്നൊരു ശിശു പിറന്നു
ഇളയവളായിപ്പിറന്നയാ കുഞ്ഞിന്റെ
മനസ്സില്‍ വിഹത്തിന്റെ വിത്തുണര്‍ന്നു
അകമലരുള്ളിലെ ആശകളെല്ലാമേ
അഖിലേശ്വരന്റെ വഴിക്ക് വിട്ടു
അകതാരിലെന്നുമൊരേയൊരു സ്വപ്നമാ
യാകുഞ്ഞു മനസ്സിലേക്കാവഹിച്ചു
താനൊരു പുഷ്പമായ് വിടരേണമാനല്ല
സൂര്യനില്ലാത്തൊരാ നാട്ടില്‍ നീളെ
താനാരുമല്ലിവിടെന്നു നിനച്ചതും
തന്‍പേരു കീര്‍ത്തിയിലാകരുതെന്നതും
ആ കുഞ്ഞു മാനസ സ്വപ്നമായി
എങ്കിലുമീ ലോക മാനുഷരെല്ലാരും
ആ കീര്‍ത്തി കേട്ട് കേട്ടാനന്ദിച്ചു

എത്രയോ സാഹിത്യമുകുളങ്ങള്‍ തീര്‍ത്തൊരാ
കുഞ്ഞു തെരേസതന്‍ മാനസത്തില്‍
പുഷ്പങ്ങള്‍ വര്‍ഷിച്ച പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ
കൈവിരല്‍ സ്പര്‍ശങ്ങളേറ്റു വാങ്ങി
വിനീതയായൊരു കുഞ്ഞു പുഷ്പം
കുരിശു ചുമന്നൊരു ദീന നാള്കള്‍
രോഗങ്ങള്‍ വന്നതോ രക്തം പോലെ
പുഷ്പങ്ങളായവളതേറ്റു വാങ്ങി

അരുണനാം  നിറദീപമുള്ളില്‍  തിളങ്ങുന്ന
പനിനീര്‍ പൂവിന്ടനുഗ്രഹങ്ങള്‍
നാകലോകത്തു നിന്നെന്നും വര്ഷിക്കൂ
യേശുവിന്‍ കുഞ്ഞായ പുഷ്പമേ നീ
ചെറുപുഷ്പമായൊരു പാവനദീപമേ
അടിയങ്ങള്‍ക്കെന്നും വഴിയാകണേ
പനിനീര്‍ പൂക്കളെ വര്ഷിച്ചീടണേ
അന്ധകാരത്തിന്റെ ശക്തിനീക്കാന്‍